W kwietniu br. swoje 90– te urodziny obchodził Chris Barber, brytyjski muzyk jazzowy.
Oto kilka zdań przybliżających tę ikonę jazzu tradycyjnego.
Chris Barber, właściwie Donald Christopher Barber urodził się 17 kwietnia 1930 w Welwyn Garden City.
W latach 40-tych Chris Barber uczył się gry na puzonie i kontrabasie, między innymi w londyńskich St Paul’s School oraz Guildhall School of Music. Choć w późniejszych latach wracał czasem do kontrabasu, jego głównym instrumentem został puzon. Pod koniec lat 40-tych utworzył pierwszy własny zespół Chris Barber Jazz Band. Poza Barberem należeli do niego Monty Sunshine (klarnet), Ron Bowden (perkusja) oraz Lonnie Donegan (wokal, banjo). Jak to bywa w przypadku każdego zespołu jazzowego, następowały w nim liczne zmiany muzyków. I tak, na krótko dołącza do składu m.in. kornecista Ken Colrey oraz Jim Bray (bas), a zespół przyjmuje wtedy nazwę Ken Colyer’s Jazzman. W 1954 miejsce Colreya zajmuje trębacz Pat Halcox, stając się nieprzerwanie do 2008 partnerem muzycznym Chrisa Barbera, co jest rekordem w historii jazzu. Odtąd, w zmieniającej się okresowo nazwie zespołu ponownie pojawia się- już na stałe- nazwisko Barbera.
Niektórzy z muzyków wiążą się na długie okresy z formacjami muzycznymi Chrisa Barbera. I tak: Joh Crocker (klarnet, saksofon) występuje z nim nieco ponad 30 lat, Vic Pitt (kontrabas) 30 lat, Ian Wheeler (klarnet, saksofon) ponad 26 lat czy John Slaughter (gitara) z przerwami kilkadziesiąt lat. Na przełomie lat 50- tych i 60-tych w zespole Chrisa Barbera występuje znakomita irlandzka wokalistka bluesowa Ottilie Patterson, z którą w latach 1959-83 pozostaje w związku małżeńskim.
Oficjalnie Chris Barber przechodzi na emeryturę w sierpniu 2019 roku, po niemal 70 latach występów. Na świecie ukazało się kilkaset płyt z jego muzyką. W 1991 roku otrzymał z rąk Królowej Elżbiety II „Order Imperium Brytyjskiego”.
O początkach rozkwitu jazzu tradycyjnego w Anglii tak opowiadał w wywiadzie udzielonym dla Polskiego Radia:
„Graliśmy początkowo dla samej frajdy i dla siebie, a z czasem również publicznie. W sumie nawet nie pamiętam, dlaczego zaczęliśmy występować, skoro i tak cieszyło nas granie dla siebie. Wiele angielskich pubów miało pomieszczenia stworzone z myślą o spotkaniach klubowych, więc z łatwością przekształciły się w kluby jazzowe. To była pierwsza ważna zmiana, jaka nastąpiła w brytyjskiej muzyce popularnej po II wojnie światowej. Wtedy popularnością cieszyły się przede wszystkim utwory z amerykańskich filmów muzycznych – Doris Day itd. Całkiem ładne, ale nie grzeszące głębią. Ale jazz wybuchł całkiem szybko i w 1954 rok u był już bardzo silny”
W pewnym okresie zespół Chrisa Brabera był najpopularniejszą orkiestrą europejską, a nagrana w 1959 roku wersja „Petit Fleur” z solo na klarnecie Monty’ego Sunshine, gościła przez 24 tygodnie na brytyjskich singlowych listach przebojów.
Chris Barber wielokrotnie koncertował w Polsce, jak wszędzie przyjmowany entuzjastycznie przez swoich fanów.
